Vanuit de volgwagen…

Zaterdag 3 maart 2001 was mijn officiële debuut als volgwagenchauffeur bij de 50 km Euraudax-propagandatocht. Toerleider John was er namelijk niet in geslaagd Cees (zonvakantie) of Jan (geen vakantie) hiervoor te strikken. In uiterste nood had hij daarom mij als lid van de toercommissie gevraagd voor één keer achter het stuur plaats te nemen.

In de dagen daarna had ik me al minutieus voorbereid op wat komen ging:

 

Vanaf half negen begon het al lekker druk te worden bij het inschrijven. Met dien verstande dat er niet ingeschreven kon worden, omdat onze penningmeester nog ontbrak met de deelnemerskaarten. Later bleek dat hij “lekker 50 km kwam fietsen”, maar geen moment er aan gedacht had dat er ingeschreven werd! Het zij hem vergeven. Met wat improvisatie kon toch iedereen nog voor 9 uur inschrijven, zodat John om klokslag negen het startsignaal kon geven aan 41 deelnemers. Zwaar ingepakt ging het peloton op pad, terwijl ik de verwarming in de auto nog iets hoger zette… Een langgerekt peloton kwam meteen snel op toeren en op mijn toerenteller zag ik dat we iets van 1200 omwentelingen per minuut maakten. Daar word je lekker warm van.

 

We hadden Jac zijn foutje al vergeven, maar het spreekwoord zegt “de mens wikt en God beschikt”, en ook “God straft onmiddellijk”, dus Jac kreeg na 3 km al een lekke band. Werk aan de winkel voor de volgwagen! Onder het wakend oog van Pierre en Louis sprong ik uit de auto, liet de motor draaien en trok een achterwiel uit de kofferbak. Louis plaatste het snel in het frame en binnen 10 seconden zat Jac weer op de fiets. Tenminste, zo had ik het in de afgelopen dagen steeds weer in mijn gedachten zien gebeuren… Feit was, dat de uitvalnaaf helemaal dicht gedraaid stond en dat, toen Jac na enkele minuten weer weg reed, bleek dat de band bijna leeg stond. Dat betekende nogmaals van wiel wisselen en meteen flitste het beeld van een wanhopige Hennie Kuijper in Parijs-Roubaix door mijn geest. Jac bleef er gelukkig ijskoud onder, want in 3 kilometer kun je nog niet warm gereden zijn. Voor de zekerheid daarna (handig!) nog even aan de band gevoeld of deze wel op spanning stond: ook leeg. Ik reed met een kofferbak vol met lege wielen rond! Voor de winter was daar keurig de spanning afgehaald… (Voortaan eerst) Pompen dus.

 

Doordat we nu een grote achterstand op het peloton opgelopen hadden dirigeerde Pierre me vóór hen om de weg te wijzen. Met een vaartje van 30-35 ging het achter de groep aan. Niets voor onze diesel Jac, die een rustige aanloop nodig heeft, om niet meteen op zijn adem te trappen. Bij kilometer 22 werd het, ondanks de hulp van Louis en Pierre teveel van het goede. Als reddende engel dook daar echter Piet Brans op. Meteen werd duidelijk waarom hij erelid is geworden: onder het mom van een zere knie had hij zich af laten zakken om samen met Jac in een rustig tempo de rit af te kunnen maken. Louis en Pierre slaagden er daarna snel in om het peloton in te halen. Ondertussen had Louis ook nog even Dimph "opgeraapt" en terug naar de groep geduwd.

 

Na 29 kilometer meldde het volgende bestuurslid zich bij de volgwagen: Henk had weer last van een bevroren pion. Voor de meeste lezers misschien een onbekend fenomeen, maar voor ons AKN-ers een bekend verschijnsel. Als Henk te weinig in de zon rijdt, bevriezen de palletjes in zijn pion en trapt hij in het luchtledige. Misschien zou hij in plaats van 54/10 eens kunnen proberen om een versnelling 39/28 te draaien. Dan krijgt die pion de kans niet om vast te vriezen. Gelukkig voor hem mochten we even in de zon rijden en pakte zijn pion weer. Een kilometer verder waren de palletjes bij Dimph ondertussen ook flink afgekoeld, want zij besloot op Jac en Piet te wachten. En na 31 kilometer bleek de carnavalsconditie van John Suykerbuyk niet dezelfde te zijn als zijn fietsconditie en nam hij een kortere route naar de Tullepetaonestad.

 

Mijn boterhammetjes waren ondertussen op, het gebrek aan lichaamsbeweging weerhield me ervan om aan het snoep te beginnen, dus concentreerde ik me op de muziek. De volumeknop net zo hoog als de verwarming (dus bijna helemaal open) en met 2 vingers aan het stuur achter de groep aan freewheelen. Geloof het of niet, maar in de laatste 10 kilometer kwamen Fat Bottom Girls, Bicycle Race, Ramble On, Bring It On Home en Surrender de auto in schallen, waarbij ik bij elk van die nummers onwillekeurig aan de voor en achter mij rijdende groep fietsers moest denken. Die bereikte tenslotte 1 minuut voor het geplande tijdschema het eindpunt.

 

Volgwagenchauffeur? Er zijn volgens mij hopen mensen die het beter kunnen.

Alfons Govers