AKN-clubweekend 2006

Het waren 24 fietsers die samen met Anton op vrijdag 28 april uitgezwaaid werden door de familie Buijk en een treurige Dim, die niet mee kon vanwege ziekte. Ik had geen tijd meer om mijn thee op te drinken, want Theo en Willy hielden zich keurig aan de afgesproken tijd. Na een uurtje fietsen bleek dat de koffie bij Huis ten Halve gratis was geweest, want er moest hoognodig een sanitaire stop ingelast worden. Daarna gaf Anton meteen even zijn visitekaartje af door over een zandpad van achter naar voor langs de groep te rijden en zo iedereen in een enorme stofwolk te zetten. Vanaf dat moment wisten we het zeker: dit clubweekend konden we weer op zijn professionele bijstand rekenen! In Lage Mierde konden we genieten van ons eerste gebak van dit weekend, waarna we op weg gingen naar de soep in Weert.

Na wat perikelen met asfalteringswerkzaamheden waarbij Cees nog voorzichtig overwoog of hij zijn voorwiel in het zachte asfalt zou vereeuwigen, lukte het toch om keurig op tijd bij de tomaten- of groentesoep te arriveren. Tafel voor tafel mocht zich melden, maar toen bleek dat de tafel van Jan Buijk tafel 8 bleek te zijn werd dit snel gewijzigd in tafel 1A.

Op het laatste traject konden we genieten van het bedrijventerrein wat rondom Weert ligt ("Wat is Weert toch mooi!") en het kanaal Wessem-Nederweert. Voordat we bij het naambordje van dit kanaal kwamen werd er druk gespeculeerd in het peloton of dit nu het Julianakanaal, Wilhelminakanaal of de Zuid-Willemsvaart was. Ajax-fan Cees Mathijssen draaide bij wegrestaurant Feyenoord tevreden zijn rug naar deze horeca-gelegenheid, ook al omdat de fietsdag er op zat: we waren in Nunhem.

De fietsen werden gestald bij de schietschijven van de handboogvereniging en de kamers werden opgezocht. Arnold v.d. Maat brak bij het afstappen zijn zadel, maar kon bij Anton meteen een nieuw zadel aanschaffen. Hij kon ook nog kiezen welk model hij het liefste wou, zo goed was Anton voorzien van reservemateriaal. Het was die eerste dag ook meteen het enige pechgeval dat geholpen moest worden.

Op de kamers konden de spullen uitgepakt worden en kon er daarna genoten worden van een verfrissing onder de douche en / of aan de bar.

Om half 8 kon iedereen aan tafel. De bediening liep gestroomlijnd en binnen de kortste keren stond er een heerlijk 3-gangendiner voor ons op tafel. Het smaakte heerlijk en er was volop voor iedereen. Als extraatje waren de toetjes nog voorzien van een AKN-logo; erg attent van Jack, eigenaar en chef-kok.

Natuurlijk werd er daarna nog even een luchtje geschept, voordat de avond in de bar afgesloten werd. In de bar werd een gezellig gevarieerd muziekje gedraaid, waarbij aan mijn tafel druk gegokt werd op het jaar waarin een bepaalde plaat een hit was geweest. (Had ik nou toch maar een hele krat Hoegaerden ingezet Arnold, want Angie van de Rolling Stones is dus van 1973 en niet van 1962 zoals jij dacht! Maar goed; 1 Hoegaerden is ook lekker.) Die Hoegaerden moest ik trouwens missen dit clubweekend, want wit bier werd er niet verkocht bij Houben; een klein (en wat mij betreft enig) minpuntje. Theo bekeek alle activiteiten in de bar vanachter zijn gesloten oogleden! Jan Dinkelaar zocht bijtijds zijn bed op, want als je op je 77-ste nog zo goed mee wil komen in de groep dan moet je daar wel wat voor doen.

Christ, Toon, Wim en Cees Willemse genoten met volle teugen aan de bar. Rode wijn, bier, jonge en oude klare waren favoriet bij de AKN-ers en bleven dat tot laat in de avond. Dat je het op fris lang vol kunt houden bleek toen voorzitter Pierre onze barman Jack dankbaar aankeek toen die het laatste rondje gaf om half 3: Jan Buijk stond nog steeds vrolijk aan zijn zijde, samen met Henk en ondergetekende.

De volgende morgen was niet iedereen even fris. Met name Christ zong nu niet meer vol overtuiging over Griechische Wein. Toen het hem ook niet lukte om het ontbijt binnen te houden, nam hij het verstandige besluit om zichzelf dan maar binnen te houden en terug in bed te kruipen. Ook Leo nam een extra rustdag en bleef in het hotel. Anderen hadden wat moeite met slapen gehad. Met name Cees Goorden, Leo en Pierre Lasaroms. Zo schijnt bijvoorbeeld Piet Bianchi te snurken als "een stoomtrein die voorbijkomt op een rails waar een stukje tussenuit is". In het appartement hadden ze geen last gehad van snurkers, want niemand had lekker de slaap kunnen vatten.

Toch gingen zij wel mee met gelegenheidsvoorrijder Koos Verheijden, secretaris van TC 't Naers Peloton. Daar hadden zij geen spijt van, want Koos schotelde ons een prachtige 130 km lange rit voor naar Elsloo. Met de lekke banden zat het wel ietsje tegen, want Kees Ruyten en Toon Feijns ("voor hetzelfde geld rijd je lek", zei Toon toen hij over die steen reed, en dat klopte) reden al snel lek. Gelukkig was Anton paraat. Via Thorn en Maasbracht ging het met een koude zijwind naar Elsloo. Daar stond bij "De Dikke Stein" weer heerlijke soep voor ons klaar. Als toetje reden we na de soep een rondje Slingerberg, Moorveld en Maasberg. Het Moorveld was alleen voor Kees Ruyten met 42x26 te steil, zodat hij moest lopen. De laatste beklimming ging voor meer mensen minder vlot: Cees van Sluijs schakelde verkeerd en moest omdraaien om de beklimming opnieuw in te zetten; Cees Mathijssen gooide meteen zijn ketting van zijn voorblad af en Toon Feijns schakelde ook verkeerd en stond te voet. Piet en Jan Dinkelaar bekeken alles van een afstandje, lieten de anderen lekker even stoeien op deze heuveltjes en namen daarna hun plaats weer in de groep in. Op de terugweg reden na een wagenstop Arnold en Willy nog lek, maar we kwamen toch mooi op tijd weer in Nunhem aan. Daar werd Koos bedankt met een AKN-plaquette en de uitnodiging om met zijn club een keer bij ons te komen fietsen.

Na het avondeten werd er dit keer niet gewandeld, want het regende behoorlijk. Wel werd er gekaart, gedart, gebiljart en af en toe wat gedronken. Gerard en Rob maakten het deze keer niet zo laat en zochten om half 10 hun kamer op. Ook omdat de rijdende rechter Jan Bakker zijn vonnis moest vellen over de kous die Rob kwijt was en "die vast in de tas van Gerard zat". De rijdende rechter kwam, zag en vond de kous onder het bed van Rob! Tegen twaalf uur waren nog 19 leden present in de bar. Pierre begon al zorgelijk te kijken, want hoe krijg je al die mensen op tijd in bed zodat je zelf ook kunt gaan slapen? Christ nam laat op de avond zijn eerste pilsje van de dag. Wim Mouws kreeg geen polonaise maar wel een Engelse wals. Kortom het was weer gezellig. Het gezicht van Ben betrok, toen hij van mij hoorde dat we de terugtocht extra lang gingen maken: 220 km. Opeens zat hij niet meer zo relaxed aan de bar... Sorry Ben, grapje! Om 2 uur gaf Pierre aan Jack het advies om de bar te sluiten, zodat hij, Willy, Jan (Ja alweer!), Henk en ik naar bed konden.

De volgende morgen was het helaas al weer tijd om te vertrekken. Met een zwakke wind tegen en een bewolkte lucht namen we bij 6ºC warm afscheid van onze gastheer Jack en gastvrouw Rietje. Toevallig kwamen we na enkele kilometers Koos Verheijden tegen, die alweer aan zijn volgende fietsrondje begonnen was. Even later reed Willy lek. Ook Christ reed lek nadat hij net gezegd had dat het lang geleden was dat hij lek gereden had, maar ja dat is dan ook de goden verzoeken natuurlijk. Toen Piet Bianchi nog wat later ook lek reed verzuchtte hij dat hij nooit meer een Bianchi koopt: dit was nou al de tweede keer dit seizoen dat hij lek reed... Met koude tenen arriveerden we in Nederwetten, waar we op twee raadsels getrakteerd werden:

Het antwoord op de eerste vraag was vlug bekend: onder de begerige ogen van Cees van Sluijs verdeelden Jan en ik het grote stuk appeltaart en aten het met smaak op. Het antwoord op de tweede vraag bleven we schuldig. Mijn idee is dat het vertelt hoe een moeder haar kinderen naar school brengt en weer op haalt. (Jullie suggesties zijn welkom!) Ondanks de wervende folders voor de huur van een Solex bij www.solexverhuurbreugel.nl ging toch iedereen op zijn eigen fiets weer op weg.

Willy maar voor heel even, want hij had aan Anton zijn lekke band van de dag ervoor gegeven in plaats van een nieuwe. Na de traditionele sanitaire stop werden we, met Willy en mij op kop, voor Landgoed Utrecht getrakteerd op een hagelbuitje. Dat ontlokte Cees de verzuchting dat het weer helemaal niks was deze etappe. Waarschijnlijk zat hem een stukje appelgebak dwars! Na de laatste koffiestop in Baarle-Hertog ging Cees met Theo op kop. Vanaf dat moment werd het weer steeds slechter. Het begon met een hagelbui en tot Roosendaal toe werden we steeds weer getrakteerd op flarden van een bui. Vijf over vijf werden we verwelkomd door onze trouwe fans en kon iedereen terugzien op een koud, maar enerverend clubweekend. Anton bedankt voor je assistentie en (Dim) Willy en Theo: we hebben weer genoten van wat jullie voor ons uitgezocht hebben en kijken nu al uit naar de volgende editie in 2007!