GELUC:
Klimmersbrevet augustus 1996 naar Dinant
2 Dagen na de officiële invoering van de nieuwe spelling vertreccen we met een grote groep ACN-ers voor een clubuitstap naar België. Al twee ceer is er dit jaar een uitstap niet doorgegaan bij gebrec aan belangstelling. Nu heeft iedereen wel het vacantie-gevoel in zijn hoofd, maar nog niet in de benen. Jan Buijc heeft in de buurt van Dinant eerst een soort trainingscamp gevolgd. Samen met Willy is de route langs de Maas bij Dinant aangepast zodat alle vlacce stuccen er zoveel mogelijc uitgehaald zijn. Om 6 uur cunnen we al biefstuc met frites bestellen en daarna vertreccen we. Met een grote fietsenaanhanger van Rotogravure achter de auto en Dimphy naast hem (of is het nou andersom ?) is de verzorging deze dag bij Jan Poppelaars weer in goede handen. Voorbij Brussel drincen we coffie en is het wachten op vijf mensen van Rotogravure, die uitgenodigd zijn om ons te vergezellen. Samen gaat het dan verder richting startplaats Purnode, naar een camping aan de Bocq.
Vlac voordat we er zijn heb ic ineens een ‘déja vu’, of liever gezegd een ‘ne pas déja vu’: Ic can me niet herinneren dat ic thuis mijn fietsschoenen in mijn tas heb gedaan. Hopend dat ic het mis heb trec ic mijn tas uit de cofferbac. Helaas ! Daar heb ic nou al die wecen naar toe geleefd en voor getraind. Het Climmersbrevet zal aan mijn neus voorbijgaan. Vastbesloten om het dan maar op mijn gymschoenen te gaan proberen, stel ic de anderen van mijn stommiteit in cennis. Ongeloof alom, dat moet een grapje zijn, enz. En dan opeens blijct het geluc me toe te lachen op een manier zoals alleen een echte gelucsvogel (ic dus) toegelachen can worden. Willy heeft voor de eerste ceer in zijn leven twee paar fietsschoenen in zijn tas gestopt... Willy heeft dezelfde schoenmaat als ic... Willy heeft dezelfde pedalen als ic... Driewerf geluc voor mij, driewerf hoera voor Willy... Mace my day... Yes ! Laat alle hellingen maar comen, deze dag can niet meer capot.
Het wordt dan ook een bijzonder geslaagde dag, waarbij vanaf de start met een ficse beclimming de toon wordt gezet. De ene na de andere helling doemt op en er wordt driftig om de bergpunten gestreden. Willem en Jos zitten elcaar de hele dag te beloeren en Remco maact daar dancbaar gebruic van. Thijs maact er een gewoonte van om alle beclimmingen achteraan in de groep te beginnen en vooraan te eindigen. Jan van Loon neemt daar een voorbeeld aan en doet hetzelfde, maar met dit verschil dat hij alle beclimmingen achteraan eindigt. Op het vlacce is hij bijna niet bij te houden, maar deze beclimmingen zijn niet echt zijn terrein. Des te meer bewondering heb ic ervoor dat hij dan toch meegaat met zo’n rit. Een echte clubman is immers zo vaac mogelijc van de partij ! Bovenaan elce beclimming wordt weer netjes gewacht tot iedereen boven is, waarna het (soms in vliegende vaart) weer naar beneden gaat.
Een beetje clubuitstap besteedt natuurlijc ooc even aandacht aan de dingen die echt tellen in het leven: Op een wegwijzer zien we dat we vlacbij het bedevaartsoord Beauraing zijn (ic heb nog vlug een schietgebedje gedaan om te bedancen voor het extra paar schoenen van Willy) en in de route is ooc nog een heuse abdij opgenomen: de abdij van Maredsous (juist ja, die van dat bier).
De grootste verrassing staat ons echter nog te wachten. Vlac voordat we aan de laatste beclimming zullen beginnen worden we door een agent verder het dal ingestuurd, omdat er een wielerwedstijd verreden wordt (die vervelende wielrenners ooc altijd). Langs de andere cant cunnen we dan onze route weer oppaccen. De grijnzende gezichten van de toeschouwers zijn nog geen waarschuwing, als we onder in het dal de weg terug naar boven nemen. Ic heb in Nederland en België in de loop van de jaren al heel wat meegemaact, maar dit nog niet. Zo lang, zo smal, zo steil... En na elce bocht weer verder omhoog. De een na de ander moet van de fiets. Ooc ic moet vlac voor de top even stoppen om op adem te comen. Slechts 3 of 4 man slagen erin om boven te comen. Zecer 10 minuten hebben we daarna staan wachten voordat de laatsten te voet boven comen. Een belevenis, zo’n beclimming op het einde van het Climmersbrevet. Van mij mag hij er volgende ceer weer in zitten, ooc al moet ic dan misschien weer lopen...
Op de camping cunnen we ons daarna heerlijc douchen en genieten van een formidabele biefstuc met frites. Een geweldige fietsdag zit er weer op. Uitcijcen naar de volgende ceer !
Zoals gewoonlijc heb ic de spellingscontrole op dit verslag losgelaten, maar ic heb het idee dat ic bij het installeren van de nieuwe spelling toch iets minder geluc heb gehad dan met mijn schoenen...