CLUBWEEKEND HAARLEM 2007

Wat waren we blij dat we eindelijk in Roosendaal aan kwamen. Maar liefst drie uur later dan gepland konden we ons melden bij Huis ten Halve, waar natuurlijk weer een welkomstcomité klaar stond om ons op te vangen. Maar even terug naar het begin:

Al meer dan 6 weken zomer hadden we er op zitten toen we ons klaar maakten om te vertrekken naar Haarlem. En dat op 5 mei! De weersvoorspellingen beloofden ons eindelijk een weersomslag, maar voorlopig konden wij in de korte broek weg rijden. Ikzelf had toch even lange broek en lange mouw aangetrokken, maar een enkele koukleum heb je er altijd wel tussen zitten! Toch nog 34 man sterk, want Arnold van Tilburg bleek ook nog mee te willen. Gelukkig voor hem bleek dat door het afmelden van Jack en Cees nog mogelijk. Na de voorbereidende koffie en thee kon iets na negenen vertrokken worden, want mijn thee was nog wat te warm om snel op te drinken. Volgend jaar krijg ik van Marian thee met ijsklontjes! Cees Mathijssen en Theo namen ons in de eerste etappe mee. Via een mooie nieuwe uitvalsweg langs de Dijken ging het met windkracht 4/5 op kop naar Oud-Alblas. Piet Bianchi reed niet lek en Rob Smits maakte deze keer geen buiteling, dus kwam iedereen vrolijk aan. Bij het zien van de heerlijke punten appeltaart werden de gezichten alleen nog maar vrolijker. Alleen Tjebbe liet het appelgebak aan zich voorbijgaan. Hij weet nog niet dat je daar heel sterk van wordt, denk ik! Er was meteen animo genoeg om Tjebbes gebakje te verloten...

De tweede etappe werd met wat vertraging aangepakt, want niemand voelde behoefte om het zonovergoten terras snel te verlaten. Op de prachtige polderwegen door de Alblasserwaard bleek al snel dat niet elke automobilist even fietsvriendelijk was. Meteen na de eerste bocht stuurde een automobilist zo ver naar ons toe dat de voorrijders Cees van Sluijs en Theo zowat aan de noodrem  moesten trekken. Gelukkig liep het allemaal goed af en waren we verder dus extra attent. Na de pont over de Lek bij Bergstoep bleek dat Toon Feijns op de Lek lek had gereden! Na reparatie konden we verder richting Woerdense Verlaat, langs het echte Hollandse landschap zoals we dat nog kennen van de plaatjes van vroeger: molens, sloten met hoog waterpeil (zodat het veen niet inklinkt), knotwilgen, rietkragen, huizen met rieten daken, zwanen op hun nesten, bochtige weggetjes en hier en daar een oude ophaalbrug die open stond; kortom genieten dus.

Genieten deden we ook van de heerlijke soep die we café De Kolk kregen. Simon hielp een handje met het uitserveren en kwam zowaar nog met een tweede kop naar Cees van Sluijs. Cees Mathijssen bedankte hem vriendelijk en at dat tweede bakje met smaak op, met zwager Cees met begerige ogen naast zich. Simon had er duidelijk zin in, want hij hielp ook met afruimen en het opnemen van de overige bestellingen. Jan Buijk vond dat hij het goed deed en Simon antwoordde: "Je weet zeker niet wat dat opbrengt?" Dat bleek Jan juist heel goed te weten, want daarom doet hij dat het hele jaar! Leo maakte op het terras letterlijk een slippertje, maar kon zich toch gewoon klaar maken voor de laatste etappe. Piet Langelaan had zich ondertussen bij ons aangesloten en reed samen met mij de laatste etappe op kop. Hij loodste ons via mooie verborgen weggetjes zoveel mogelijk binnendoor naar Haarlem.

Langs de Kromme Mijdrecht stond weer een brug open en incasseerde een brugwachter met de klomp zijn bruggeld van de passerende speedboot. In een onoverzichtelijke bocht raakte Toon Feyns naast de weg toen de groep moest uitwijken voor een tegenligger. Bij zijn val haalde hij zijn elleboog open, maar bij die ene schaafwond bleef het gelukkig. Voorbij de bloemenveiling van Aalsmeer reed Arnold van Tilburg net lek op het stukje waar de auto even niet kon volgen. Dat kostte dus even wat extra tijd. Met een ommetje naar Theo's geboorteplaats Spaarndam en een stop bij het beeldje van het, verzonnen maar wereldwijd beroemde, jongetje Hansje Brinker met zijn vinger in de dijk kwamen we om half 7 bij de jeugdherberg aan.

Daar kon iedereen de 4-persoonskamers opzoeken en loten wie in het stapelbed mocht (moest). Op onze kamer gaf de leeftijd de doorslag en mochten Toine en ik bovenin liggen en namen Henk en Pierre het onderop. Na de douche kon het bed opgedekt worden en de dekbedhoes en kussensloop gemonteerd worden. Pierre keek bewonderend toe hoe goed sommige anderen dat kunnen!

Bij aankomst in de eetzaal stonden diverse gezichten op zeven dagen onweer, want de beloofde barbecue bleek een roostertje van 50 bij 30 cm te zijn dat we met behulp van wat stenen van het vuur vandaan moesten zien te houden. Met 34 hongerige AKN-ers was dat wat teveel van het goede, of liever: wat te weinig. Gelukkig werd er na een tijdje ook nog een salade met stokbrood bij gezet en kwam er later ook nog frites. Enkele diehards gingen toch stug door met barbecueën, zodat de meeste mensen uiteindelijk nog wel een halfgaar of zwartgeblakerd of af en toe zelfs eetbaar stukje vlees op hun bord aan konden snijden. Niet precies wat onze organisatie voor ogen had, toen ze hiervoor € 17,50 per persoon extra betaalde.

Gelukkig konden aan de bar onze ergernissen een beetje verdrinken. Barman Martin had het er maar druk mee.

Om Christ Couwenbergs na zijn Griechische Wein van vorig jaar (klik HIER voor dat verslag) tegen zichzelf te beschermen kreeg hij uit handen van Cees Mathijssen en Jan Buijk een geavanceerd telraam. Zo kon de barkeeper problemen net als die van vorig jaar (geluidsoverlast en nog wat andere overlast) vermijden. Om een en ander in goede banen te leiden kreeg Christ ook een T-shirt met de tekst "ik drink niet meer, maar ook niet minder" aangemeten en ontpopten Cees en Jan zich als 2 heuse getatoeëerde security-mensen.

Ook de volgende morgen verschenen deze 3 in vol tenue aan de start. Na een keurig verzorgd ontbijt, waarbij steeds volop werd bijgevuld (en dat was wel nodig want er werd flink gebunkerd en gesmeerd voor de rest van de dag) stond bijna iedereen om 9 uur klaar om samen met Piet een rondje Noord-Holland te rijden. Sommige leden kwamen wat later aan de start, want die hadden het serviesgoed nog even opgeruimd van de AKN-ers die alles hadden laten staan. Die waren de hotelservice van vorig jaar nog gewend. Leo moest helaas verstek laten gaan, want hij had, bleek achteraf bij thuiskomst, bij het uitglijden de dag ervoor een verdraaiing en verrekking aan de rechterkant van zijn knie en een overstrekking van zijn knie naar de kuitspier opgelopen. Een hele mond vol, maar hij kon dus niet mee fietsen. Henk kon wel meefietsen, maar in mineur, want hij was zijn rugzak kwijt. Hij had die in de auto laten staan, omdat hij er geen spullen uit nodig had. IJverige AKN-ers hadden echter alle tassen uit de auto gehaald en in de lobby gezet. Een stapel kleren, brillen, oplader en paspoort zat er in en die waren dus met de tas verdwenen. Al het personeel had al ijverig meegezocht, maar de rugzak was en bleef weg.

Piet en ik gingen weer voorop. De vorige dag hadden we behoorlijk het tempo erin gehouden en was er achterin de groep behoorlijk gekoerst om bij te blijven. Daarom letten we extra goed op na elke hindernis dat steeds de hele groep aangesloten was voordat we weer tempo maakten. Samen met het feit dat we wat later vertrokken waren, zorgde dat er voor dat we net de pont over het Noordzeekanaal misten. Simon had de veerman nog zo ver gekregen dat hij op ons wachtte, maar net toen we de pont konden zien, vertrok deze. Christ had dus even gelegenheid om op de parkeerplaats wat rondjes warm te rijden, geflankeerd door zijn 2 bodyguards.

Na de pont fietsten we naar Westzaan en dwars door de Zaanse Schans. Leuk om daar eens op de fiets door te kunnen rijden. De buitenlanders keken hun ogen uit en wij ook. Toine van Oers stopte nog speciaal even om een foto van de antieke zeepziederij De Adelaar te maken, met daar bovenop ons clubsymbool. Via kilometerslange rechte wegen bereikten we uiteindelijk het 650-jarige Edam, waar we lekker koffie met appelgebak kregen.

Via een prachtig fietspad reden we daarna Edam weer uit, naar Volendam. Daar liep De Dijk al stampvol met mensen, zodat we stapvoets er door moesten. Jan Smit hebben we niet gezien, maar het was toch leuk om het allemaal eens even aan te kijken. Op de IJsselmeerdijk was het steeds goed opletten, want op het smalle fietspad hadden we te maken met heel wat tegenliggers. En op hun vaak gehuurde fietsen waren die niet allemaal even stuurvast! Via IJburg, waar natuurlijk net de brug open ging, ging het langs het Amsterdam-Rijnkanaal naar Driemond, waar natuurlijk net de brug open ging. Helaas had het café in Abcoude waar we koffie zouden drinken niet willen beloven dat ze plek voor ons vrij zouden houden. Zodoende hadden we de pech dat we niet terecht konden daar en een wagenstop maakten bij de kerk van Abcoude. Een zekere L. uit R. kreeg het daar nog even aan de stok met een van de buurtbewoners toen hij er tevens een sanitaire stop van maakte. Niet zo tactisch natuurlijk en de buurtbewoner dreigde dan ook de tuinslang op hem te zetten. Voorzitter Pierre suste gelukkig alles al snel en we vertrokken voor de laatste etappe met een aardig windje tegen, met Cees van Sluijs en Piet op kop. We kwamen deze laatste etappe de meest wonderlijke plaatsen tegen: het Wimbledon sportpark en de wijken Waver en Schoten. Ik zou ze daar echt niet gezocht hebben! Gelukkig stond onderweg nog een keer de brug open en kwamen we boven langs Schiphol ontzettend veel stoplichten tegen die op rood konden. We waren blij dat we om half zeven weer konden afstappen. Deze keer geen barbecue, maar soep vooraf en aardappelen, groenten en vlees en een lekker perenijsje toe. Na het fiasco van de avond ervoor kneep het personeel een oogje toe en konden we zoveel pakken als we maar wilden. Voor Toon Feijns werden, zelfs toen iedereen al aan zijn ijsje zat, nog 5 hamburgers extra gebakken! Daarna konden we aan de bar nog lekker nagenieten van deze mooie fietsdag. Wim Mouws, Arnold van der Maat en Tjebbe besteedden hun tijd extra nuttig, want zij begonnen aan het componeren van een heus AKN-clublied. Volgens Jan Buijk was de melodie van "Hopeloos" daar uitermate geschikt voor... Om half twaalf was het weer tijd voor het laatste rondje en om twaalf uur kon iedereen naar bed.

De gevreesde regen en wind waren de volgende morgen inderdaad aanwezig. Jos Vos had de avond tevoren al zijn fiets in de volgauto gezet, want die had zijn conclusie al getrokken toen hij het weerbericht hoorde. De anderen waren geen watjes. Henk zijn tas kwam plotseling ook weer tevoorschijn: die had gewoon 2 dagen op de kamer gestaan bij Pierre Lasaroms, Jack Embregts, Wim Mouws en Christ de Rooij. Ze dachten alle vier dat die rugzak van een van de anderen was! Toine wilde meteen de politie bellen dat de daders gevonden waren... Henk zijn tas was dus terecht, maar nu was Jan Buijk zijn stem kwijt. Die hebben we die dag helaas niet meer gevonden...

Al na enkele kilometers mochten we in de regen het Kopje van Bloemendaal beklimmen. Toch werd het redelijk droog bij ons Bollenstreek-rondje tot Lisse. Gelukkig reed Piet Bianchi in Bloemendaal nog lek, want die had een naam hoog te houden. Maar het moet gezegd: in de loop van de dag werd zijn rol van lekrijder glansrijk overgenomen door Toon van den Broek en Willy. Piet en ik moesten onderweg regelmatig stoppen als Cees van Sluijs zijn telefoon op moest nemen. Zo bleven Simon en Anton op de hoogte van waar we waren. Maar we stopten ook een keer omdat "ons Annie" hem sms-te "nat he!" In het clubgebouw van Piets andere fietsclub kregen we weer heerlijk koffie en appelgebak. Wat een prachtige accommodatie hebben ze daar zeg, compleet met wielerbaan. (Maar wij hebben Huis ten Halve!)

De kleren werden weer aangetrokken voor de tweede etappe en ook "de mannen van de ponyclub" gingen in de stijgbeugels. Nu ging het door de duinen naar Hoek van Holland.

Het werd een voortdurend stoppen voor lekke banden, zonder dat de volgauto ons kon helpen. In Noordwijk reden Toon van den Broek en Willy achter elkaar lek en in Monster deden ze dat nog een keer. Cees van Sluijs reed in Den Haag lek en dan vergeet ik er nog een paar. Al met al raakten we behoorlijk achter op ons schema. Vanaf Hoek van Holland ging het langs de Maeslandtkering met stormwind in de rug naar de pont bij Maassluis. Piet verliet ons daar, want die moest nog terug naar zijn woonplaats Nieuw-Vennep. Ben Wesseling was al in Den Haag afgedraaid, dus die miste ook de heerlijke warme soep in Rozenburg.

 

Onze assistenten in de volgauto hadden een eetcafé bereid gevonden ons asiel te verlenen. Gezamenlijk hadden ze alle stoelen afgedekt met vuilniszakken, zodat de zaak toonbaar zou blijven.  Na een broodnodige opknapbeurt van droge kleren en extra eten moesten we toch weer op weg. Het was ondertussen ook hard gaan regenen en de regen striemde ons recht in het gezicht. We waaiden bijna van de weg af met het bulderend lawaai van de bomen, de wind en het verkeer om ons heen in de oren. De volgende pont naar Beijerland konden wij net mee, maar de volgauto's moesten enkele ponten wachten i.v.m. de file. Weer reed Toon lek en de kou kreeg behoorlijk vat op ons van al dat stilstaan. Tjebbe raakte zelfs helemaal onderkoeld en kon niet meer verder fietsen. Trillend over zijn hele lichaam stond hij op de volgwagen te wachten. Ook onze 78-jarige Jan Dinkelaar nam het zekere voor het onzekere en stapte in de auto. Wij stonden enkele kilometers verderop alweer stil voor een lekke band van Toon. We hadden een iets andere weg genomen, dus de volgwagen kon ons niet vinden. Ruim een kwartier hebben we verscholen achter een heg gewacht op een ander wiel voor Toon. De moraal was bij velen ver gezakt, maar gelukkig hadden we twee kanjers op kop: Theo en Cees Mathijssen. Zij loodsten ons naar Roosendaal, ondanks dat iedereen wel een kortere route leek te kennen.

Om iets voor half 9 sloten we dit memorabele clubweekend af. Al hebben we de laatste dag afgezien, toch is een bedankje aan de organisatie natuurlijk vanzelfsprekend. Zij waren niet verantwoordelijk voor het weer! Theo en Willy en Piet: bedankt voor de prachtige routes. Cees van Sluijs, Cees Mathijssen, Theo en Piet bedankt voor het mee voorrijden. Alle deelnemers: bedankt voor de gezelligheid!

De deelnemers waren:

1 Anton Mali
2 Toon v.d. Broek
3 Rob Smits
4 Chris de Rooij
5 Ben Wesseling
6 Pierre v. Zinnen
7 Henk Verschuren		 8 Willy v. Toren
9 Christ Couwenbergs
10 Jan Buijk
11 Jan Dinkelaar
12 Alfons Govers 
13 Theo Jukes
14 Eric Langelaan		 15 Leo Notenboom
16 Pierre Lasaroms
17 Gerard Loontjens
18 Arnold v.d. Maat
19 Jacques v. Benthem
20 Wim Mouws
21 Jan Vermunt		 22 Cees v. Sluijs
23 Tjebbe Smulders
24 Piet Bianchi
25 Kees Ruyten
26 Cees Mathijssen
27 Toine v. Oers
28 Toon Feijns		 29 Jac Embregts
30 Simon v. Noort
31 Jacques v.d. Heijden
32 Jos Vos
33 Thijs de Baat
34 Arnold van Tilburg