Een verslag van mijn eerste en ook zeer waarschijnlijk de laatste 10 EM van
Antwerpen.
Op
29 april jl. heb ik de 10 EM van Antwerpen gelopen, een wedstrijd die ik uit
mezelf waarschijnlijk nooit gelopen
zou hebben. Mijn voorkeur was de
halve afstand te lopen, een dag later in Oud Gastel.
Wat was het geval, begin april vroeg een collega of ik voor hem de 10 EM van
Antwerpen wilde lopen, omdat hij
met de fietsclub een driedaags uitstapje had en zo doende niet mee kon lopen in
Antwerpen. Mijn collega was een
trouwe klant in Antwerpen en heeft al 12 maal op rij deelgenomen, deze reeks
wilde hij graag in stand houden. Vandaar mijn deelname, voor hem aan de 10 EM
van Antwerpen of realiseer ik me
nu, zou hij de 13° keer over hebben willen slaan?
Dus op 29 april om half één vertrok het gezin Antens naar de stad van
Rubens, diamant en Schelde, twee en één half uur voor de start van de
wedstrijd. Het liefst ga ik altijd zo laat mogelijk thuis weg om een wedstrijd
te lopen, meestal een uurtje voor de start, maar dat ging deze keer niet i.v.m.
het onbekende en de reistijd.
Om half twee hadden wij een parkeerplaatsje gevonden in de omgeving van het
Nachtegalenpark. De start, aankomst
en de inschrijving was verplaatst
naar dit park i.v.m een brand in de
vroeger gebruikte inschrijving - en kleedruimte.
Na een kleine twee kilometer wandelen hadden wij de (feest)tent bereikt waar
ingeschreven kon worden, inschrijven op naam van mijn collega, startnummer in
ontvangst nemen plus twee kaartjes. Een kaartje voor een tasje met reclame
spulletjes en twee consumptie bonnen en een kaartje voor
het T-shirt, dit ging snel en zonder inspanning, nu alleen nog lopen voor
die medaille.
Het was ondertussen
kwart over
twee geworden en tijd om me gereed te maken voor de start, nummer op spelden,
nog even naar het toilet, wat inlopen, oefeningen doen en dan wachten tot het
startschot. Om de tijd te doden nog even een praatje gemaakt met een Belgische
hardloper.
En om drie uur ging dan eindelijk het startschot, na een kleine kilometer
staken wij de ring rond Antwerpen over, boven op het viaduct had ik een mooi
uitzicht over het lange lint lopers dat voor mij uitliep.
Het waren er voor mijn gevoel vele honderden, aan de finish bleken het er
minder dan 200 te zijn, de eerste waren al uit het gezicht verdwenen.
Mijn bedoeling was om elke kilometer te lopen in 3.50, maar dit nobele
streven had ik voor de start al laten varen i.v.m. het warme weer die middag. Ik
besloot 4 minuten per kilometer te gaan lopen, de eerste kilometer ging in 4.08,
hier hoefde ik niet van in paniek te raken, want dat zou ik voor de 5 kilometer
wel goed gemaakt hebben. Na 2 kilometer kwam ik door in 8.03, het bord van de 3
kilometer heb ik gemist , ondanks de grote
kilometerborden van ruim 1,5
meter hoog.
Wij, hier bedoel ik alle lopers mee, werden vanaf het Nachtegalenpark
nagenoeg rechtstreeks naar het oude stadscentrum van Antwerpen geleid. Juist
voor de Grote Markt passeerde de lopers het 5 kilometer punt, ik kwam daar langs
na 19.50 mooi op schema dus.
Op de Grote Markt was ook de eerste drinkpost en niet voor de lopers alleen, de terrassen zaten vol en ik heb nog even aan een bolleke “de Koninck” gedacht. Voor de lopers was er alleen maar héél veel mineraal water, er werden halve liter flessen uitgereikt, welke nagenoeg door iedereen na een paar slokken genomen te hebben weggegooid werden. Na z’n 1000 lopers moeten die flessen voor aardig wat ongemak gezorgd hebben op het parcours voor de nog achterop komende 2000 lopers . Wij verlieten de Grote Markt en via de Oude Beurs en het Kuiperstraatje kwamen we op de Kaai langs de Schelde. Na z’n ander halve kilometer tegen een behoorlijke wind in en “stroom opwaarts “gelopen te hebben werden we terug de straten van de binnenstad ingeleid tot we op de Singel kwamen die parallel loopt aan de ring rond Antwerpen. Hier passeerde ik ook het 8 kilometer punt in exact 32.00, dit was ook het punt dat ik begon te voelen dat het niet zo geweldig meer ging, en ik was nog maar op de helft. Juist voor het 10 kilometer punt was er weer een drinkpost met weer halve liter flessen mineraal water, wat een verspilling.
In kilometer 10 moesten we weer “de Ring” over, dit ging licht omhoog en
de wind stond schuin tegen, op dit punt leek het of ik niet meer vooruit kwam.
Het 10 kilometerpunt passeerde ik in 40.24, achter op mijn schema dus. In
kilometer 11 kwam ik langs mijn geparkeerde auto, hier heb ik even gedacht aan
stoppen en maar te gaan
wandelen, maar om de één of andere reden is het er toch niet van gekomen,
waarschijnlijk, omdat ik de sleutels van de auto niet bij had. Die zaten in de
tas bij mijn vrouw en die stond tenslotte bij de finish.
De volgende kilometers heb ik toch wel regelmatig gedacht, dit doe ik nooit
meer, het ging zo moeizaam, stoep op en stoep af, tussen geparkeerde auto’s
door, om maar de kortst mogelijke route te kunnen lopen.
Voor zover ik nog aan iets anders kon denken, dan dat de finish er van mij
snel mocht zijn, dacht ik aan de loop van 24 juni in Roosendaal, wat een mooi
parcours hebben ze dan in Roosendaal.
Na ongeveer 13 kilometer werd ik ingehaald door een man en die me vertelde
dat ik precies 4 minuten per kilometer liep, ik zei dat ik dat wel zou willen
maar dat ik dat niet meer kon halen. Hij zei dat het nog wel mogelijk was. De
loper hield iets in en ik heb aangeklampt, samen hebben we de laatste 3
kilometer gelopen. Dit waren tevens ook de snelste kilometers van mijn
wedstrijd, ik kreeg eindelijk weer het gevoel
wat snelheid te hebben, maar dat gevoel
kwam helaas voor mij wel 13 kilometer te laat.
Het 15 kilometer punt passeerde ik in 1.00.44, en de finish was nu niet ver
meer, wij passeerde de startplaats en via een fietspad kwamen we op een oude
sintelbaan waar nog ca. 200 meter gelopen moest worden, alla de
“Vossenhoekloop” bij AVR ’90 , dus rechtsom.
De finish passeerde ik na 1.04.51, dus z’n 30 seconden boven mijn geplande
eindtijd. Dus echt ontevreden mocht ik niet zijn, de fel begeerde medaille voor
mijn collega kreeg ik aan de finish uitgereikt.
Op dinsdag shirt en medaille mee naar het werk genomen zodat ik het aan mijn
collega kon geven, om negen uur
stond hij al bij me binnen om te vragen hoe het gegaan was, om het startgeld te
betalen en om zijn zéér fel begeerd medaille op te halen.
Op donderdag stond hij echter terug met de medaille, hij vond het maar niets
een medaille te hebben waarvoor hij niet gelopen had, ik moest hem zelf maar
houden.
Een week later tijdens een fietstocht van de fietsclub waar mijn collega ook
lid van is kwam de ware aap uit de mouw. Bij de fietsclub had hij vertelt, dat
ik voor hem de 10 EM van Antwerpen zou lopen.
Zijn mede fietser en vriend begon hierover echter te zeuren, dat hij
later nooit met trots kon zeggen dat hij al de medailles zelf bij elkaar gelopen
had, maar dat er ook wel eens iemand anders voor hem gelopen had. En was dit de
eerste keer? Mijn collega zal nooit meer aan iemand vragen om voor hem te lopen,
ik denk dat hij er zelfs al behoorlijk spijt van heeft, en hij zal er nog vaak
mee geplaagd worden , zo wel op z’n werk als bij de fietsclub.
Toon Antens