JUNI 2005

Zaterdag 4 juni hadden 12 leden wel trek in een surprise van Cees en Toon. Simon zat niet lekker in zijn vel en draaide al snel terug, zodat met 11 man via Rucphen, Zegge, Hoeven, Breda, Chaam en Alphen naar Baarle-Nassau werd gekoerst. Bij "De Pomp" werd gerust, waarna de terugweg wind-tegen opgepakt kon worden. Jan van Loon zette zich mee op kop tot Hoogstraten om de wind te verslaan, maar moest daar tegen het einde de tol voor betalen. Samen met Pierre, die twee keer lek reed met een gescheurde buitenband, nam hij bij Achtmaal de kortste weg naar Roosendaal. De overige 9 bereikten de eindhalte "Het Ossekopke" zonder kleerscheuren en konden zich daar nog even van binnen verfrissen, voordat ze thuis de buitenkant gingen verfrissen.

Zondag 5 juni nam John van Turnhout Groep 2 waar voor Tonnie Dekkers. Hij reed zonder dochter Ankie in de gelederen, want het miezerde . De opkomst was mager: ze waren slechts met zijn zessen, Jan van Loon, Ad van Iersel, Jan Buyk, Simon en Wim Schot waren niet bang voor een beetje nat. En zoals zo vaak bleef het dus de hele rit droog! 
Groep 1 meldde zich om half negen bij Brabantia in de personen van mijzelf en toerleider Theo. We waren echter een half uur te vroeg, zodat Theo nog even tijd had om terug naar huis te rijden om zijn spatbordje. Om negen uur hadden zich 5 Brabantia-leden bij ons gevoegd, die ons mooi de route konden wijzen. De rust was traditioneel bij "Dennenlucht". Al bijna even traditioneel reed Theo lek. Het bleek nog een nawee te zijn van zijn lekke band bij Zwijndrecht - Zwijndrecht van een dag eerder. Met 60 km op de teller (de 80 km was gerekend vanaf Huis ten Halve, waar eigenlijk ook de start had moeten zijn; foutje...) kwamen we weer terug in Rucphen. Vandaar was het nog een aardig eindje wind-tegen naar huis. Pas 10 kilometer voor mijn finish regende ik alsnog kletsnat!

Zaterdag 11 juni hebben 14 AKN-ers de clubrit van Jos Diephuis en Pierre Lasaroms gereden. Bij een af en toe dreigende lucht en een temperatuur die niet echt veel boven de 16°C uitkwam reed ongeveer de helft met een lange winterbroek. We praten over 11 juni mensen! Natuurlijk moesten we eerst naar Hoeven, want anders wisten ze de weg niet werd er achter in het peloton gefluisterd. Tussen Langeweg en Raamsdonksveer reed Wim Mouws lek en net voor de brug volgde Leo Notenboom zijn voorbeeld. Na Hank kwamen we op minder bekend gebied. We dronken koffie in Werkendam aan de haven in een gezellig bruin café. Henk twijfelde nog even of hij zou stoppen, want hij wilde op tijd thuis zijn, maar besloot toch te blijven, omdat hij in zijn eentje nooit het tempo van de groep voor zou kunnen blijven. Volgens mij wist hij trouwens ook de weg niet terug door de Biesbosch! Bij de koffie ging het gesprek over diameters van de aorta (blijkbaar zo'n 22 mm) en de dubbelwandige bloedvaten. Nee onze club heeft echt wel enig niveau! Nadat Henk wat treuzelde bij het opstappen moesten we voor de open brug wachten en daarna wat meer gas geven om de pont bij de Kop van 't Land op tijd te halen. Daarna konden we door de Biesbosch naar de Moerdijkbrug en via Zevenbergen en de Goudbloemsedijk in precies 135 km terug in Roosendaal arriveren.

Zondag 12 juni vertrok Wim Mouws keurig om 8:30 uur (in het boekje stond abusievelijk 8:00 uur als starttijd) met eveneens 14 AKN-ers. Deze keer waren er geen lekke banden te melden. Via St. Willebrord, Hoeven, Zevenbergen, Klundert en Noordschans ging het naar Tonnekreek. Hummie was waarschijnlijk net op reis voor de Privé, want die hebben ze niet gezien. Langs Oude Molen, Stampersgat en Oud-Gastel ging het weer terug naar Huis ten Halve. Groep 2 reed met zijn vieren haar rondje van de zondagmorgen.

Zaterdag 18 juni was het natuurlijk een uitgelezen dag om eens heerlijk te ontspannen in de Gelderse heuvelzone tussen Wageningen en Arnhem. Uiteindelijk gingen we met zijn vijven: John van Houten, Eric Langelaan, Toine van Oers, Cees Mathijssen en ondergetekende. Om half 9 hadden we ingeschreven, koffie gedronken en ons jubileumgeschenk (een Jan Janssen bidon) vanwege de 20e editie in de auto gelegd. Zoals beloofd was het parcours vanaf het begin heuvelachtig en was er geen tijd om even lekker warm te rijden. Met de goed aanwezige zon en de vele heuvels (in totaal 40 stuks!) was dat echter niet zo'n probleem. Eric kwam er al snel achter dat hij niet de goede versnellingen gemonteerd had, om het parcours vloeiend af te kunnen leggen. Bij elke pittige beklimming kreeg hij met zijn 39x23 de trappers nog maar nauwelijks rond. Klimgeitjes John, Alfons en Toine hadden dus bovenop steeds even gelegenheid om op adem te komen van hun sprintjes bergop. Door het mooie weer mocht de organisatie dit jaar bijna 5000 deelnemers verwelkomen en dat was te merken op het parcours. Het is eigenlijk een grote koers, waarin je constant passeert en gepasseerd wordt. Het is dan ook terecht dat de organisatie besloten heeft om volgend jaar bij 5000 deelnemers de inschrijving te staken. Bij elk van de 4 controleposten was het steeds een grote drukte en moest er in de rij aangesloten worden voor een versnapering, drank of een stempel. Daar werd in Loenen goed op geanticipeerd, want alle cafés zaten bomvol. De normale menukaart was zelfs vervangen door een toerfietsmenu van appelgebak tot en met broodjes gezond. Of de prijzen ook aangepast waren konden we niet controleren, maar zou me niets verbazen. In ieder geval bleek soep met stokbrood beperkt te zijn tot 1 kop soep en 1 sneetje stokbrood...

Op en bij de heide werd regelmatig een poema gesignaleerd, maar niet gevangen. Er reden zelfs twee toerfietsers mee in camouflagekleding en daarop de tekst "PUMA-HUNTERS". Toine voelde zich meteen een stuk veiliger (hij rijdt namelijk op een Gazelle en daar schijnen poema's een voorliefde voor te hebben). Hoe belangrijk parcourskennis is kon ik dit jaar aan den lijve ervaren: als je bij elke beklimming weet hoe lang die duurt, hoe steil die is en waar die begint ben je behoorlijk in het voordeel. Was ik vorig jaar tegen het einde toe ver aan het einde van mijn Latijn, dit jaar vloog ik ook de laatste kilometers nog. De zwaarste toerklassieker van Nederland (zoals de organisatie zelf stelt) heeft ook dit jaar weer in alle opzichten aan onze verwachtingen voldaan en mocht hij volgend jaar weer op het programma komen dan zijn de eerste 5 inschrijvingen nu al binnen!

Zondag 19 juni mochten de vaders zich met een fietstochtje laten verwennen door Ad van Iersel. Met een verwachte middagtemperatuur van boven de 30° C was het maar goed dat ze al om half negen startten. Ad nam zijn team van 16 AKN-ers, waaronder ook Eric en Toine, mee naar Schijf, Zundert, Nieuwmoer en ging in Wildert op de koffie. Via Huybergen en Wouwse Plantage arriveerden ze met iets meer dan 60 km op de teller terug in Roosendaal. Groep 2 arriveerde even later. Zij hadden met Jan Neelen hun versie van een vaderdagrit gereden. Met zijn vijven legden zij hun parcours af.

 

Zaterdag 25 juni stonden 14 aspirant-commando's aan de start om de 135 km lange commandotoer te volbrengen. Vooraf had Willem al aangekondigd dat er op het eind van de tocht een verrassing wachtte. Gelukkig bleef de deelnemers de hittegolf van de dagen ervoor bespaard. Met een temperatuur van rond de 20° C was het aangenaam fietsen. Via de Oesterdam ging het naar de Philipsdam. Daar werd koffie gedronken, waarna de noordoostkant van Goeree-Overflakkee werd opgezocht. Voor de meeste deelnemers een minder bekend stuk, dat wel gewaardeerd werd. Terug over Willemstad voerde de route richting De Maai ontdekte Jan van Loon al snel. Echter, toen hij enthousiast zijn fiets daar parkeerde, ging Willem gewoon rechtsaf. De verrassing was dus niet dat ze bij de Maai langs gingen, maar dat ze er niet langs gingen. In mentaal opzicht een harde slag voor de meeste deelnemers, maar zij zetten dapper door. Alleen Kees Ruyten vergezelde Jan naar binnen bij De Maai. Commando word je niet zomaar, daarvoor moet je doorzetten tot het eind. In de buurt van huis gekomen draaide menigeen alsnog af, zodat maar 5 man bij Huis ten Halve binnen kwamen. Daar bleek Marian haar bril weggegooid te hebben en nu perfect te kunnen zien. Sommige deelnemers had zij vroeger toch knapper ingeschat....

Zondag 26 juni ging de meute naar Wuustwezel. Groep 2 nam een wat kortere weg met Willy en hield een wat kalmer tempo aan. Na vier maanden revalideren van een hamstringblessure en een val van de trap was Kees Buijk samen met dochter Ankie (hersteld van een blindedarmoperatie) weer voor het eerst van de partij. De Marmotte staat voor dit jaar echter niet meer op de planning! Groep 1 had John en John op kop en had zo'n 40 km op de teller toen zij bij Berkenbeek arriveerden. Het was duidelijk te merken dat John van Turnhout vorige week zondagmiddag 3 keer (!) gevallen was tijdens een trainingsritje met Ankie. Met al zijn schaafwonden en blauwe plekken lag het tempo regelmatig dik boven de 30 km/u! Natuurlijk leverde de tombola weer de nodige prijzen op: vooral de fruitkorfjes en de videobanden bleken bij AKN terecht te komen. Ondergetekende won er gelukkig ook nog een rugzak bij, zodat ik alles mee kon nemen. Gezamenlijk wilden we daarna terug rijden in een groep-2 tempo. Eerst moesten we echter nog wachten op Theo die een lekke band had. Toen die gerepareerd was gingen Jack van Zeggeren en Gerard Loontjes nog even op de grond liggen, maar daarna konden we dan de laatste 20 km terug naar Roosendaal eindelijk aanvangen. In Huis ten Halve werden we verwelkomd door Tonnie Dekkers. Sinds deze week is hij voorzichtig aan het fietsen en hij was dan ook op de fiets gekomen (wel elke oneffenheid in de weg ontweken natuurlijk). We waren blij hem weer te zien en dat hij er weer goed uit zag.