Editie 2005: Niet voor watjes....

Een glunderende penningmeester kon me vlak voor de start melden dat er meer deelnemers van buiten AKN waren dan eigen leden.

Toerleider Cees van Sluijs had vooraf weer keurig de taken verdeeld en de bijbehorende hesjes uitgedeeld. Iets na achten kon dan ook met 32 deelnemers gestart worden voor wat achteraf een tocht met hindernissen zou blijken te worden.

Achter de groep werd er zowaar gevolgd door 2 volgwagens, want behalve onze eigen wagen met Peter Kuijstermans aan het stuur had toerclub Zundert ook een eigen volgwagen in koers.

Nog in Roosendaal werd de groep gesplitst door een gesloten spoorwegovergang, maar door het voorste deel van de groep werd daar natuurlijk keurig op gewacht.

Zonder verder oponthoud konden we daarna richting Willemstad gaan koersen, maar wel met 25 km/u natuurlijk! De noordelijke wind was nog niet al te krachtig, maar was bij een temperatuur van een graad of 6 toch wat schraal. In Stampersgat sloot Chris de Rooij (zoals vooraf gemeld) bij de groep aan, maar Pierre Lasaroms en Jos Diephuis hadden de warmte van thuis verkozen boven de uitdaging van deze dag. Waren het dan toch Watjes of hadden ze een vooruitziende blik? Bovenop het Hellegatsplein konden we de eerste lekke band noteren. In Oude Tonge kregen we met een verrassing te maken: konden we twee weken geleden bij de verkenning nog gewoon het dorp uitrijden, nu was de weg compleet verdwenen! Op goed geluk werd besloten om rechtdoor te rijden richting zeedijk. Daar liep de weg dood, maar fietsers konden via een schapenhek op de dijk doorrijden. Na wat heen en weer gepraat reden de volgauto's terug en ging het tussen de schapen op de dijk verder. Onze vaste deelnemer Dirk uit het Utrechtse (deze keer niet aanwezig als Euraudax-controleur, maar als toerist) kreeg halverwege te maken met een trapas die helemaal los zat en niet meer vast te zetten bleek. Toerleider Cees had met een vooruitziende blik vooraf het mobiele nummer van Dirk ingeprogrammeerd in zijn GSM, zodat terwijl de groep wachtte hij bij Dirk kon informeren naar de stand van zaken. Daarna kon de volgauto naar de dijk gedirigeerd worden om Dirk op te laden. Peter was echter ondertussen in Oude Tonge de volgauto uit Zundert kwijtgeraakt en probeerde hem telefonisch Oude Tonge uit te krijgen. Toen hij door Cees gebeld werd moest hij die pogingen staken. Dirk werd keurig opgepikt, maar de volgauto uit Zundert arriveerde pas bijna een uur later (!) bij de eerste rustplaats. Wij wisten niet dat Oude Tonge zo groot was...

Het vertrek werd nog even uitgesteld om een lekke band te repareren. Meteen daarna begon het te miezeren. Na de Zeelandbrug ging dat miezeren over in een lichte regen. Op de Stormvloedkering kregen we de wind op kop en moesten we stevig aan de bak. Ter hoogte van de Stompe Toren begon het echt te regenen en werd er gestopt om iedereen de gelegenheid te geven een regenjasje aan te doen. Toon Antens en Louis Mouws werd gevraagd om tot de rust de kop van Alfons en Cees over te nemen.

Bij de Brouwersdam aangekomen kregen we wind en regen vol op kop en bovendien stond er erg veel water op de weg. Het was een grote douche waarin de groep reed gedurende de 10 km dat deze dam lang was. Achterin werd gewacht op de enige deelnemer met een plat stuur, die vol op de wind het tempo even niet meer bij kon benen.

Aangekomen in Ouddorp bij de tweede rustplaats kwam iedereen (letterlijk) binnen druppelen.

Kleren werden verschoond, uitgewrongen en over de verwarming (die gelukkig aan stond) te drogen gelegd. Louis kreeg daarna zijn handschoen aanvankelijk niet meer tussen de radiatorplaten uit, maar met een ouderwetse kachelpook lukte het toch uiteindelijk nog.

Na deze laatste rust kregen we de wind in ons voordeel en werd het al na enkele kilometers droog. Dirk en Peter hadden ook deze laatste etappe nog veel werk aan het verhelpen van lekke banden. Ook ik moest in Steenbergen van kop af met een lekke achterband. Terwijl 100 meter verderop door de achterrijders Louis, Theo en Toon op de volgende lekke band gewacht werd, probeerde ik in mijn eentje het peloton terug in te halen. Met de groep op enkele honderden meters voor me in het zicht kon ik het hoge tempo niet meer volhouden en zag ik de achterrijders al snel dichterbij komen. Daar lag het tempo zo hoog ,dat ik maar heel even aan kon sluiten. Gelukkig wachtte Theo me daarna op en kon ik in zijn wiel net in Roosendaal weer bij de groep aansluiten. Zo kwamen we toch met een compleet peloton bij Huis ten Halve aan.

Omdat iedereen behoorlijk te lijden had gehad van de kou en de nattigheid was de animo om nog wat na te praten erg beperkt. Iedereen verlangde naar een heet bad en droge kleren om snel een beetje bij te komen van deze uitputtingsslag.